Dagboek over een transformatie (1)

24 augustus 2002 - Vanavond wandelde ik over de gracht naar huis en met een operatiedatum op zak realiseerde ik mij dat ik lange tijd niet had gedacht deze droom waar te zullen maken. Over een paar weken lig ik in het ziekenhuis en wordt de platte borst realiteit. In mijn fantasie ren ik al gebruind, twee meter lang en met wapperende haren met surfboard en al de branding in. Een t-shirt en alweer buikspieroefeningen ligt meer voor de hand!
Behalve fantasieën over het leven dat gaat beginnen wordt deze periode bepaald door het dagelijks vormgeven aan mijn gevoel over mijzelf. Mijn stem durven gebruiken, voor mijzelf opkomen wanneer mensen uit gewoonte opeens terugvallen in 'zij'. De hormonen hebben veel veranderd en helpen mij gaandeweg om mijn plaats in te nemen. Een plaats waar ik voor het eerst van mijn leven echt zin in heb.
In bepaalde zin maakt het niet uit of je man of vrouw bent en toch bepaalt het je oriëntatie in de wereld. Net als leeftijd.
Vannacht droomde ik dat het genderteam naar een andere verdieping was verhuisd en ik de coördinator nergens kon vinden. Ik geloof dan ook pas dat de operatie een feit is wanneer ik in het ziekenhuis zal zijn. Voordeel daarvan is ook dat ik niet de hele tijd angstig aan de narcose hoef te denken. Een jaar geleden dacht ik heel sereen en wijs mijzelf op de operatie voor te bereiden door het van tevoren rustig te hebben. Door de tijd te nemen. Ik heb het drukker dan ooit.
Ik probeer mij voor te stellen dat ik chirurg ben en mijzelf dan zie liggen op de operatietafel. Een heel behaarde buik, behaarde benen, borsthaar.... Dat moet toch helpen om die oneigenlijke 'borsten' stijlvol weg te werken! Is het waar dat chirurgen uitgebreid kletsen met hun assistent of collega wanneer ze aan het snijden zijn?
Mijn thuiskomst zie ik al helemaal voor mij. In geïdealiseerde vorm lig ik hoog op een groot bed met een belletje om mijn vriendin ter plaatse te roepen. Af en toe fluisterend en geïnteresseerd bezoek. Mijn vriendin neemt ook de telefoon voor mij aan en kijkt of ik wel in staat ben een gesprek te voeren. Voor mij is een operatie een hele happening, terwijl het voor zoveel mensen onderdeel van hun dagelijks leven is om voortdurend het ziekenhuis in te moeten. Sinds ik door mijn transformatie meer dan ooit met 'de medische wereld' in aanraking ben gekomen zie ik alleen maar duidelijker dat wij onszelf als menselijke soort toch een beetje krakkemikkig in stand zitten te houden. Juist daarom voel ik de vrijheid straks met platte borst inclusief littekens in ieder geval de zee in te duiken.


(Dit is de eerste in een reeks van acht dagboeknotities waarin Laurens verslag doet van zijn gedachten en gevoelens.)