Dagboek over een transformatie (2)

7 september 2002 - Vandaag ontving ik de brief van het VU. Informatie over waar ik mij moet melden voor de opname. Een goddelijke brief met één duivels, vetgedrukt zinnetje: 'Mogelijk wordt de operatie uitgesteld i.v.m een tekort aan verpleegkundigen in het VU Medisch Centrum.' Wat is dit afgelopen jaar toch een oefening in geduld geweest. Je moet jezelf wel aanpraten dat het heel volwassen is om geduldig te leren zijn!
Ondertussen leef ik op fantasieën. Over drie maanden is er een reünie van mijn middelbare school. Twaalf jaar geleden deed ik daar eindexamen met lang haar en make-up. Hoe zal het zijn om daar weer in de kantine te staan? Zelf vind ik de veranderingen die ik onderga een natuurlijke gang van zaken en ik ben dan ook vastbesloten om te gaan. Het is niet alleen voor mij zo dat er veel omwegen zijn geweest om mijn weg te vinden.
Met een vriendin samen vroegen wij ons af wat de beslissing voor hormonen en operaties tot een wezenlijke beslissing maakt. Ik kan niet zeggen: ik was een man 'in' het lichaam van een vrouw. De verhouding tussen 'lichaam' en 'geest' laat zich op die manier misschien niet bedenken. Toch kies ik hiervoor op grond van iets, maar wat dat dan is vind ik moeilijk onder woorden te brengen. Ik heb niet het idee nu voor eens en altijd met 'mijzelf' samen te vallen en toch ervaar ik deze transformatie als onvermijdelijk.
Twee dagen geleden ben ik verhuisd naar de andere kant van de stad. Een verademing dat hier niemand mij nog als vrouw heeft gekend. De verhuizing zelf was een mooi gebeuren met vier jofele jonge jongens die de hele dag mijnheer tegen mij riepen. Het klonk mij na de honderdste keer zelfs onwerkelijk in de oren! Ik voelde mij genoodzaakt voor de vorm ook actief over te komen met een lamp onder de arm of een rolgordijn. Daarnaast heb ik ook gewoon veel meer energie, te wijten aan testosteron of een grotere 'joie de vivre'. Ik wil opeens weten hoe de douchekraan in elkaar zit om hem zelf te kunnen repareren! Of kick ik voornamelijk op een aura van handigheid?
Ik heb nog maar weinig of geen onverschilligheid meer naar mijzelf toe. Daarin bespeur ik toch echt verschil met voorheen. Ik vind het een ongekende luxe het gevoel te krijgen het bestaan steeds beter aan te kunnen en er zelfs meer van te kunnen genieten. Wanneer je iets voor jezelf doet, zoals het waarmaken van deze droom, kun je misschien ook niet meer onverschillig zijn.


(Dit is de tweede in een reeks van acht dagboeknotities waarin Laurens verslag doet van zijn gedachten en gevoelens.)