Dagboek over een transformatie (4)

16 oktober 2002 - Morgen is het zover! Om 11.00 lig ik op de operatietafel. Het is nota bene op het laatste moment nog spannend geweest of het wel door zou gaan. Gisteren was ik in het ziekenhuis voor pré-operatief onderzoek en was dus eigenlijk een hele dag aan het wachten op een paar gesprekjes. De verpleegkundige, de zaalarts, de anesthesist. Uiteindelijk zou ik aan het eind van de middag de plastisch chirurg nog spreken. Ik heb met hem de methode al eens doorgesproken en extra lang gewacht tot ik die specifieke chirurg voor de operatie zou kunnen krijgen. Wetende dat hij de door mij gewenste methode mogelijk acht en wil uitvoeren. Bleek een andere chirurg mij naar zijn kamertje te halen, een ander waarvan ik weet dat hij hele andere opvattingen heeft. Bleek ook niet bekend te zijn dat degene met wie ik het afgesproken had de operatie uit zou voeren. Ik raakte in paniek, maar wist nog enigszins helder te blijven. Na een lange discussie kreeg ik het telefoonnummer van de chirurg die mij in eerste instantie zou opereren. Alles is opgehelderd en hij komt mij morgen opereren. Wat een opluchting! Jammer genoeg kon de chirurg die ik die dag zag het niet nalaten met mij in discussie te gaan over de methode van opereren en te dreigen dat als ik dit door zou zetten ik geen correcties zou krijgen! Vreemd dat een professioneel meningsverschil tussen artsen op deze manier bij een patiënt terechtkomt.
Wat ben ik blij dat het morgen gaat gebeuren en dat ik het vertrouwen heb dat de chirurg zijn best gaat doen. De aardige, Belgische anesthesist zei: 'wij gaan er voor zorgen dat u niets merkt en geen pijn hebt'. Of dat helemaal kan wat de pijn betreft weet ik niet, maar het klonk heerlijk geruststellend! Vanavond om acht uur moet ik er al zijn en ik verheug mij erop mijn wereld te mogen reduceren tot een gang en een bed!


(Dit is de vierde in een reeks van acht dagboeknotities waarin Laurens verslag doet van zijn gedachten en gevoelens.)