Dagboek over een transformatie (6)

31 oktober 2002 - Nog steeds aan het herstellen van de borstoperatie. Het zwaarst daaraan is niet dat het langzaam gaat, dat ik pijn in mijn rug heb van het op mijn rug liggen en de verveling af en toe toeslaat. Nee, moelijk vind ik de onzekerheid die ik voel over het resultaat. Overduidelijk is er een tweede operatie nodig. Wie moet dat gaan doen? Wordt het dan wèl aanvaardbaar? Natuurlijk wil ik absoluut niet terug naar de situatie van voorheen, maar wanneer ik nu in de spiegel kijk voel ik mij mismaakt. In bed liggen en nog verzwakt zijn doet het relativeringsvermogen ook geen goed! Met smart wacht ik op de controle-afspraak met de chirurg.
Gisteravond voor het eerst de stad in geweest, naar de film. Ik liep nog aardig voorovergebogen, wat veel aandacht trok van voorbijgangers. In de spiegel zag ik mezelf staan en vroeg mij af of ik zou kunnen gaan genieten van het plat zijn, ondanks alles. Het zal schelen wanneer de elastieken band afmag die ik nu nog moet dragen. De sensatie van eindelijk een overhemd direct op de huid voelen is iets waar ik naar uitkijk. Toen ik thuiskwam was ik erg moe, maar vanmorgen werd ik toch weer net iets fitter wakker dan gisteren.
Mijn gedachten gaan steeds uit naar al die mensen die zich in honderden ziekenhuizen door operaties en behandelingen worstelen. Afhankelijk zijn van verpleegkundigen, van artsen. Deze hele gebeurtenis is zo'n confrontatie met je eigen kwetsbaarheid. Natuurlijk in lichamelijke zin, maar nog meer in menselijke zin. De onzekerheid die je maar moet kunnen verdragen wanneer je een dodelijke ziekte krijgt, hoe je ook dan voor jezelf moet opkomen, de zorg moet regelen die je nodig hebt. Dat mensen daar toe in staat zijn!
Het valt mij niet gemakkelijk om vermoeid en onder de indruk van de gebeurtenis een redelijke volwassene te zijn. Teruggeworpen op mijn zwakke plekken maar ergens ook wetend dat ik weer in alle opzichten sterker zal worden, gelukkig!
Opvallend is dat iedereen die niets weet van de aard van mijn operatie constateert dat ik enorm ben afgevallen. De ingesnoerde borsten hadden kennelijk voor hen het effect van een gevuldere borstkas. Natuurlijk beaam ik die constatering en ben ik blij dat niemand doorvraagt over het ongeluk dat ik zogenaamd heb gehad. Tegelijkertijd heb ik in mijn huidige stemming de constante neiging steun te zoeken en zou ik wèl aan onwetenden willen vertellen hoe het echt zit. Vooral aan dat leuke meisje op school en de superaardige buurvrouw! Liegen vraagt een zelfbeheersing die ik moeilijk kan opbrengen.


(Dit is de zesde in een reeks van acht dagboeknotities waarin Laurens verslag doet van zijn gedachten en gevoelens.)