Dagboek over een transformatie (7)

7 november 2002 - De operatie is vandaag drie weken geleden. Het herstel gaat langzaam. Een stuk van het litteken is gaan 'wijken', waardoor er een wond is ontstaan die nog dichtmoet. Dat wil ook zeggen: extra littekenweefsel en op dit moment een vervorming van de ene tepelhof. Een tegenslag die ik moeilijk van mij af kan zetten.
Het gesprek met de chirurg was eveneens een teleurstelling. Ik had gehoopt dat hij met mij zou willen bespreken wat ik mij moet voorstellen bij toekomstige correcties. Gewoon, een technisch verhaal met mezelf als voorbeeld. Hij wilde daar niets van weten. Voor de operatie hebben wij de kans op het nodig zijn van correcties wel besproken, juist omdat die kans met de gebruikte methode groot zou zijn. Nu doet hij het voorkomen alsof het helemaal niet zeker is dat een tweede operatie nodig is en bovendien alsof het niet zeker is dat ik die zal krijgen. Ik voelde mij erg aan mijn lot overgelaten.
Wat voor mijzelf goed is om te merken is dat ik in deze omstandigheden niet volledig instort! Ik ben druk met mijn opleiding, zie mijn vrienden, kortom: voel mij betrokken bij andere dingen. Sowieso het enige dat 'helpt' in het leven is iets ontdekken dat je eigen is en daar mee aan de slag kunnen, wat mij betreft. Het is zo'n periode waarin je je vaak bedenkt dat 'het leven' wezenlijk tweeslachtig is. Je hebt nergens echt controle over maar moet wel voortdurend handelen. Je wordt voor beslissingen geplaatst waar je verantwoordelijkheid over moet nemen terwijl je ergens weet dat je natuurlijk weer aan de goden overgeleverd bent!
Inmiddels heb ik weer een retourtje ziekenhuis achter de rug. De bezorgdheid om de groter wordende wond heeft mij bewogen een afspraak te maken. Die kreeg ik met de chriurg die mij voor de operatie voorhield dat ik geen correcties zou krijgen. Hem weer te zullen ontmoeten maakte het extra spannend, maar hij was ditmaal heel vriendelijk en opgetogen liep ik weer het ziekenhuis uit. Een pleister over de wond en een recept voor zalf op zak.
Een tijdje geleden was ik bij een lezing van Cheryl Chase, een Amerikaanse activiste op het gebied van interseksualiteit. Zij noemde interseksualiteit geen identiteit, maar een medisch probleem, zoals bijvoorbeeld suikerziekte. Wat is daarmee het verschil met transseksualiteit? Dat is ook een 'probleem' dat medisch wordt behandeld, met het verschil dat het niet zichtbaar is vóór de operaties. (Daarna wel!) Is het daarmee ook geen identiteit? Wat is identiteit eigenlijk? Wordt vervolgd!


(Dit is de zevende in een reeks van acht dagboeknotities waarin Laurens verslag doet van zijn gedachten en gevoelens.)