Dagboek over een transformatie (8)

14 november 2002 - Vanmorgen was ik een Held. Een klein gat op de rand van de tepelhof ging niet dicht omdat daar nog hechtingsdraad zat. Met een pincet trok ik de draad omhoog en met een schaartje knipte ik het eigenhandig door! Tegenwoordig smeer ik mij onder de calendulazalf, dus dat ging er meteen overheen. De grote wond begint eindelijk ook iets kleiner te worden. Al met al vind ik het gewond zijn minder eng dan in het begin.
Ik ben ook rustiger aangaande toekomstige correcties. Soms denk ik nog dat ik weinig ben opgeschoten aangezien ik mij nu nog steeds schaam voor mijn lichaam, maar doorgaans weet ik in kleding de 'platheid' steeds meer te waarderen. Vooral wanneer ik bijvoorbeeld een trui aantrek die ik met borsten ook droeg. Kleding kopen liep voorheen altijd uit op een teleurstelling, omdat het door de borsten nooit stond zoals ik in mijn hoofd had. Een nieuw t-shirt passen, gisteren, was een genot.
Wat mij blijft bezighouden is hoe het kan dat deze identiteitsverschuiving aan de ene kant een enorme happening is en aan de andere kant niets voorstelt. Mijn oriëntatie in de wereld is anders - dat merk ik nog het meest aan hoe anderen met mij omgaan - en toch voel ik mij dezelfde. Zonder het wezenlijke verschil tussen vóór de fysieke veranderingen en nu te willen ontkennen. Die mengeling van noodzaak en vergeefsheid is denk ik wat mij sowieso aan het leven blijft fascineren. Zo leef ik met iemand samen, en dat is zó goed dat ik denk: 'het heeft zo moeten zijn', en tegelijkertijd heb ik in eerdere liefdes evenzeer geloofd.
Het is spannend en bevreemdend hoe anders mensen die van niets weten met mij omgaan. Voor hen ben ik gewoon een jongen. Er heerst toch een verwachtingspatroon, soms heel subtiel, omtrent mannelijk en vrouwelijk gedrag. Ik heb niet meer zo de neiging te willen voldoen aan wat ik denk dat mannelijk is. Ik vind het juist wel leuk om die verwachtingen tussen haakjes te plaatsen. Niet eens omdat ik zoiets als een vrouwelijke achtergrond heb, maar omdat ik mijzelf zo min mogelijk beperkingen op wil leggen. Dat durf ik overigens ook beter dan voor de fysieke veranderingen. Sociaal beweeg ik mij veel vrijer en heb ik meer plezier; dat vind ik de grootste winst van de keuze die ik heb gemaakt.


(Dit is de laatste in een reeks van acht dagboeknotities waarin Laurens verslag doet van zijn gedachten en gevoelens.)