Dat ‘hij’, dat moet toch wel lukken?
Mensen indelen in twee seksen is kunstmatig, vindt Malou van Hintum in een column op volkskrant.nl, en de natuur zou dat onderschrijven. Dit als reactie op de publieke bekendmaking van Maxim Februari dat hij voortaan als man door het leven gaat. Wat volgt is een betoog dat zich toespitst op “mensen die noch man, noch vrouw zijn” (huh?). Er wordt met wetenschap en met cijfers geschermd en er vallen een paar bekende namen (Schwaab, Spaink). Onder het tussenkopje “tussensekse” gaat het vooral over teelballen en eierstokken, plasbuizen en penissen, en “amper borsten” (!). Tot slot wordt het belang van genitale operaties im Frage gesteld en de suggestie gewekt dat Februari wel een ‘zhij’ zal blijven als hij zich niet laat opereren.
Ik ken van Hintum niet persoonlijk, dus ik weet niet wat zij/hij/zhij is. Moet ik het dan veiligheidshalve maar op ‘zhij’ houden? Wat ik wel weet is dat zhij een columnist is, dus zhij mag alles zeggen. Toch zou ik het prettiger hebben gevonden als zij zich goed had geinformeerd voordat zij begon aan wat een poging lijkt om genderidentiteit onbelangrijk te maken. Terwijl de stap die Maxim Februari heeft gezet juist laat zien hoe levensbepalend die is. Zonder geslachtsidentiteit is het vrijwel niet mogelijk om een plek in deze wereld in te nemen en relaties met andere mensen aan te gaan.
Men hoeft Maxim Februari niet persoonlijk te kennen om te weten dat de suggestie die van Hintum in zhaar laatste alinea probeert te wekken omtrent zijn identiteit ronduit ongepast is. Lees slechts de laatste alinea van de column in NRC van 17 september j.l. waarin Februari voor zijn identiteit uitkwam. Ik citeer: “Eigenlijk, als je er rustig over nadenkt, blijkt samenleven gewoon een kwestie te zijn van het gebruik van voornaamwoorden. Daarmee is het woord aan u. Vanaf vandaag staat er een andere naam bij deze column. Ik wil u vragen deze naam te gebruiken. Over het gebruik van het woord ‘ik’ moeten we het later nog maar eens hebben, maar dat ‘hij’, dat moet toch wel lukken?”
Mensen indelen in twee seksen gaat over het algemeen vanzelf en dingen die vanzelf gaan noemen wij meestal ‘natuurlijk’. Probeer er maar eens aan te ontkomen en tussen, buiten of boven de seksen te leven. Ik ken een aantal mensen persoonlijk die hun identiteit op die manier beleven en daaraan vorm zouden willen geven en weet van hun frustraties. Ik ken ook tal van mensen (transseksuelen en mensen met een intersekse-aandoening), die vermoeid gaan zuchten wanneer zij er weer eens aan de haren worden bij gesleept om als bewijs te dienen voor de ‘kunstmatigheid’ van de gendertweedeling. Stop daar eens mee, Spainks en van Hintums, en andere genderutopisten!
Wat ik interessant zou vinden om te weten, is waarom men het antwoord op de vraag naar iemands identiteit zo graag in onderbroeken zoekt. Van Hintum’s verhaal maakt in ieder geval duidelijk dat het antwoord daar niet te vinden is. En in die “hersengebiedjes” ook al niet, of hooguit als je er zelf niet meer bent. Hoe weten we dan wel van elkaar wie of wat we zijn? Gendertherapeute Toni Zandvliet zei ooit over identiteit: “Wat je bent zeg je zelf.” En daarin is Maxim Februari heel duidelijk geweest. Dus dat ‘hij’, dat moet toch wel lukken?
