De borstenwinkel

Om de een of andere reden vond ik opbellen nog moeilijker dan langsgaan. Misschien omdat m'n vriendin mee zou kunnen naar de winkel, maar we onmogelijk samen zouden kunnen telefoneren?

Een paar jaar geleden kocht ik via een obscuur postorderbedrijf borstjes van siliconen (zie 'Hulpstukken voor het tussenlichaam'). Deze borstjes zijn bedoeld voor de echte vrouw, de vrouw met eigen borsten die nòg iets echter vrouw wil worden door met deze inlegboezem haar cup een volle maat te vergroten. Gewoon in uw bh schuiven! U hoeft geen pijnlijke operatie te ondergaan! Voor vijftig gulden voelt u zich vrouwelijker en aantrekkelijker!
Dat heeft natuurlijk wat. Ik weet niet of je wel eens op tv gezien hebt hoe ze snijden, rommelen en raggen in borsten om ruimte te maken voor zakken zout water of siliconen? Niet fijn. Onlangs was er op tv weer eens een serie over cosmetische operaties, met als hoogtepunt het wegzuigen uit jonge billen van mijns insziens nauwelijks aanwezig vet. Een slobberende staaf ter dikte van een stofzuigerslang werd ruw heen en weer en op en neer gestoten in de opengesneden bil. Maar dit terzijde.
Een feestelijke toestand lijkt me een borstoperatie dus niet. Wat voor gevoel zou er nog in die vooruitgeschoven tepels zitten? Maar eerlijk is eerlijk: de echte vrouw die door de inlegborstjes meer vrouw is geworden, is toch een stuk minder echt dan als ze ook zònder lingerie tieten als ballonnen had gehad. En ik kan er nu wel mee spotten: borsten zou ikzelf toch graag willen hebben.

Ik droeg de inlegborstjes vaak. Ze zaten weliswaar niet erg mooi op het vrijwel platte bovenlijf, maar het was toch wel een aardig A-min cupje.
Een half jaar geleden kwam er ineens een scheur in de achterkant van de ene. Een paar weken later hetzelfde in de andere. En toen was het hek van de dam. Ik leukoplaste wat af! Silicone blijkt een kleverig spulletje, waarvan je, als je het van je echte borst hebt gepulkt, vanzelf een soort snotteballetjes draait.
De vraag drong zich meer en meer op: zou ik nu dan echte namaakborsten gaan kopen? Ik dacht dat ze zo'n 500 gulden per twee kostten (in werkelijkheid kosten ze f 500- per stuk!) en dat vond ik een smak geld. Maar er iets meer uitzien zoals ik er uit zou willen zien...

Op een zonnige nazomermiddag ging ik met mijn vriendin (en sponsor) naar lingeriezaak Livera in Amsterdam *), een van de weinige winkels die borstprothesen verkoopt. Ik was nog vrouwelijker gekleed dan gewoonlijk. Zelfs waren de lippen gestift.
Binnen was het niet eens te druk. Er stond geen klant bij de kassa. De twee vrouwen achter de balie keken tegelijkertijd op. 'Goedemiddag.'
'Ik wil graag informatie over borstprothesen.' Het lukte me geloof ik om het vanzelfsprekend te laten klinken.
De winkeldames keken elkaar aan. In niets lieten ze blijken dat ik geen vrouw was die borstkanker had gehad en hier iets aan het geschonden uiterlijk kwam doen. De gedachte dat ik in vergelijking met zo'n vrouw met een luxeprobleem zat, drukte ik weg.
Een van de twee winkeldames had, ondanks het feit dat het zaterdag was en ik beter een afspraak had kunnen maken, wel even tijd. Ze nam ons mee naar een paskamertje. 'Ga zitten.'
In het half uur dat volgde, legde ze ons uit welke typen borsten er worden gemaakt. Uiteraard zijn er borsten in verschillende maten, maar dat er geen verschillende vormen borsten zijn, verbaasde me: een borst voor oude of jonge vrouwen, een borst die bij een ronde of juist een peervormige andere borst hoort, niets van dat al. Kunstig gemaakt zijn ze wel, en naast een type dat in een (speciaal in de bh gemaakt) hoesje geschoven kan worden, is er ook een type met een kleeflaag aan de binnenkant, zodat de borst zonder enige ondersteuning gedragen kan worden.
Ik paste een 80-B en een 85-B. Zo leerde ik ook meteen dat een cupmaat varieert met de borstomvang (iets wat veel van mijn vriendinnen desgevraagd ook niet blijken te weten). Ik aarzelde tussen die twee. De winkeldame merkte voorzichtig op dat je, als je dan toch voor het kiezen had, best voor lekker stevig (de 85-B dus) kon kiezen. Ze zei het echter op een losse, open manier. Wat deed ze het goed! Wat een vriendelijkheid! Tenslotte suggereerde ze dat ik zou kunnen proberen dit van het ziekenfonds vergoed te krijgen. Dat ging ik proberen, en ze zou me terugzien.

Zo vertelde ik een week later mijn huisarts voor het eerst over mijn genderdysforie. In vijf minuten moest ik proberen uit te leggen hoe ik mij voelde (hoe gek zou hij me vinden?), en ook nog eens vragen of hij voor mij het ziekenfonds wilde raadplegen. Ik gaf hem bij wijze van achtergrondinformatie de folder van, jawel, het Continuüm (vooral voor het adres van de site). Vele weken later had hij met het ziekenfonds gebeld. Natuurlijk zeiden ze nee. Ze deden zoiets alleen als je 'al richting operatie ging'.

Telefonisch bestelde ik twee maal B-80 met kleeflaag. Verder nog een setje tepeltjes (die je op de prothesen kunt lijmen). Een week later haalde ik mijn nieuwe lichaamsdelen op en ik dacht: 'Zo, nu ga ik zo vaak als mogelijk is van mijn borsten genieten.'
Wat staat het mooi onder een strak hemdje! En het voelt alsof het zo hoort. Het past me. Ben ik nu dan ook een echte(re) androgyn(e vrouw) geworden?

*) Livera, Hoofddorpplein 20-22, Amsterdam. Tel. 020 614 11 11 (vraag bv naar Astrid of Jeanet)