Een jaar na de transformatie (1)

Vorig jaar deed Laurens van der Wetering in een achttal afleveringen verslag van ervaringen en gevoelens voor, tijdens en na een borstoperatie (zie de rubriek lichaam). In enkele vervolgafleveringen schrijft Laurens over zijn situatie nu, een jaar na dato - red.

28 augustus 2003 - Als er een les is die ik heb geleerd van de sprong in het diepe, de afgelopen jaren, is het deze: dat niet alleen littekens in de loop der tijd veranderen maar ook je eigen houding ten aanzien van je fysiek. Mijn borst heeft inmiddels drie operaties tegemoet mogen zien en evenveel hoop en vrees. Al met al is het geen droomresultaat maar zoals blijkt uit mijn leven kan ik er goed mee uit de voeten. Ik ga naar zwembad en sauna en voel mij dan voornamelijk neutraal naar mijn lichaam toe. Dat is geen neutraliteit uit onverschilligheid maar eerder een toezien op dat wat is en daar geniet ik van. De fantasie van glorierijk de branding in rennen was een fantasie van toen en nu het mogelijk is hoeft het niet glorieus. Ik ben blij met hoe het is.
De tijden dat ik nog wel eens 'mevrouw' werd genoemd zijn nu toch echt radicaal achter mij. De gegroeide mate van vanzelfsprekendheid in mijn rol als jongen doet mij goed. Het voelt nog pril en mijn blijdschap om deze nieuwe fase gaat soms ook gepaard, juist omdat het goed voelt, met verdriet om het niet veel eerder zetten van deze stap. Het tussengebied waarin ik mij heb bewogen voelde zoveel minder kleurrijk voor mij dan dat wat ik nu ervaar. Is dat omdat het in de wereld staan als jongen echt beter bij mij past? Het blijft een vreemde gewaarwording hoezeer deze vanzelfsprekendheid gegeven wordt door uiterlijke kenmerken.
Ik heb toevallig veel baardgroei en dankzij die beharing hoef ik niet meer bang te zijn in winkels en krijg ik de kans achterover te leunen in sociaal verkeer. Er blijft ook onzekerheid, totale vanzelfsprekendheid lijkt mij niet menselijk. Zo vind ik het nog moeilijk een houding te bepalen ten aanzien van vrouwen. Blijf ik veilig de vertrouwelijke vriend, in het verlengde van vriendin-zijn, of durf ik mijn houding opnieuw te bepalen? En wat is die dan? Hetzelfde doet zich voor ten aanzien van mannen. Bij wat voor soort mannen voel ik mij thuis? Hoe ik dacht dat mannen waren blijkt niet te kloppen. Er is zoveel meer diversiteit dan ik vroeger kon zien.