Een jaar na de transformatie (2)

Vorig jaar deed Laurens van der Wetering in een achttal afleveringen verslag van ervaringen en gevoelens voor, tijdens en na een borstoperatie (zie de rubriek lichaam). In enkele vervolgafleveringen schrijft Laurens over zijn situatie nu, een jaar na dato - red.

September 2003 - Ik heb mijzelf op de wachtlijst gezet voor een genitaliënoperatie: weer blijkt een proces onvoorspelbaar te zijn. Lange tijd gedacht dat ik daar niet aan zou beginnen en nu verlang ik naar het resultaat. Ik verwacht mijzelf vrijer te voelen met mijn lichaam: weer een gebied dat minder ambivalent aanwezig zal zijn. Het zal mijn innerlijke vrijheid vergroten, daar komt het op neer, heb ik ontdekt.
Ondertussen merk ik dat het misschien onvermijdelijke plaatsgrijpt: hoe vanzelfsprekender mijn man-zijn voor de buitenwereld is geworden, hoe minder vragen naar identiteit, naar wat dan mannelijkheid is, mij bezighouden. Mijn hele transformatie wordt steeds meer iets om op terug te kijken als een puur lichamelijke aanpassing, alsof daar niets aan vooraf is gegaan en niets mee samenhangt! Zelfs al zijn er veel vrienden en natuurlijk de familie (waar ik ook veel contact mee heb), die weten dat ik er eens anders uit heb gezien, het is steeds meer alsof het nooit anders is geweest. Het komt waarschijnlijk, nu het nieuwe er af is, gewoon minder aan de orde.
Wat voor mij overblijft is voornamelijk de vraag of en hoe ik het nieuwe mensen in mijn leven zal vertellen. En dan denk ik vooral aan situaties als mijn eigen verjaardag. Ik wil niet mensen instrueren hun mond te houden of bevreesd zijn voor een slip of the tongue van oude bekenden. Hoe dan ook: het is ook weer niet zo dat zulk soort vragen mij beklemmen.

Al met al kan ik niet anders zeggen dan dat mijn transformatie mij meer levensgeluk en vrijheid heeft gebracht. Er is ruimte gekomen voor een totaler mens-zijn, juist nu de ambivalentie verder weg is. Is dat niet wonderlijk?