Gesignaleerd

De film is tegelijk bloedserieus en buitengewoon licht van toonzetting. De zevenjarige Ludovic voelt zich een meisje in een verkeerd lichaam en toont dit zonder enige aarzeling aan ouders en omgeving. Vanuit het gezichtspunt van Ludovic zien we de ouders  worstelen  met  het  besef dat  hier  meer  aan  de  hand is  dan  een kinderspel. In een interview antwoordde de regisseur op de vraag of Ma vie en rose een film voor kinderen is: 'Ik heb altijd gedacht dat dat niet zo was. Maar toen de film eenmaal was uitgebracht in Frankrijk en België kreeg ik veel reacties van ouders die zeiden: "We weten niet waarom, maar ons kind wil je film zien." Een Frans meisje van een jaar of twaalf vertelde me dat ze de film drie keer had gezien. Ik heb haar bedankt. Ze zei: "Ik vond het een mooie film." Een paar dagen geleden sprak ik een Zwitsers meisje. Ze zei: "Ik heb de film achttien keer gezien." Ik heb haar niet gevraagd waarom. (...) Die kinderen zitten met dezelfde vraag als Ludovic. Ze identificeren zich met hem. Maar dat gaan die meisjes mij niet vertellen als ik het ze vraag.' (Bron: de Volkskrant, 9 oktober 1997.) De film draaide afgelopen najaar in een aantal bioscopen. Wie hem gemist heeft krijgt vast nog een kans in het filmhuiscircuit of op de televisie.