Jongeren

Het huis was vol feestgangers. Ik zag Jeanne niet, wel Eva, haar dochter. We zwaaiden. Ze stond temidden van een vijftal meiden, die meteen de nekken rekten en begonnen te smoezen, te giechelen en uit hun ooghoeken te gluren. Eva had wat uit te leggen. 'Een man, ja, nou ja, eh, en ja, altijd dat soort kleren en z'n ogen en...' Zoiets zou het wel zijn. Terwijl ik me een weg baande naar de voorkamer, moest ik denken aan gisteren, aan de jongeren in de metro die zich luidkeels hadden afgevraagd of ik nou wel of geen borsten onder m'n jas had.
Feliciteren, omhelzen, kussen. En het cadeau overhandigen. Natuurlijk moest dat het net verschenen interviewboek van Tim de Jong over gender zijn: Jeanne is nogal gefascineerd door mensen die in uiterlijk en gedrag tussenfiguur zijn.
Het werd laat en ik bleef slapen. Eva vertelde me dat twee meiden mij 'cool' hadden gevonden. Pas de volgende middag ging ik naar de trein, samen met Anne, die in genderopzicht zo'n beetje mijn spiegelbeeld is. Tegen Anne zeg ik vanzelf 'hij'. We hadden elkaar een hele tijd niet gezien, dus liepen we druk te kletsen. Bij het station aangekomen, gebeurde er iets wat ons de hele verdere terugweg verbaasd deed glimlachen en speculeren over 'who was who'... We passeerden een groep jongens, die op een laag muurtje zat. Eén van hen keek naar ons, sprong van het muurtje af, deed een paar stappen naar voren, en schreeuwde: 'Hé, moet je kijken! Een man en een vrouw!'.