Het transseksuele gevaar
Nederland tolerant?
De moord op Brandon Teena in 1993 heeft in Amerika veel stof doen opwaaien. Tijdens het proces tegen de moordenaars werd Brandons transseksualiteit afgedaan als een onbelangrijk detail. Dit tot grote woede van veel transseksuelen: de moord had er juist alles mee te maken. Deze woede leidde tot de eerste grote Amerikaanse betoging van transseksuelen en tot de oprichting van The Transexual Menace (vrij vertaald: 'het transseksuele gevaar'). Patricia Savenije betoogt dat het ook in Nederland tijd wordt om een actiegroep te starten.
The Transexual Menace is een Amerikaans netwerk van transgendermensen die zich verzetten tegen geweld en onderdrukking. De trannies with attitude, zoals zij zichzelf betitelen, zijn bestormsters van barricades en onverzoenlijke activistes, die weigeren nog langer doodgezwegen te worden.
In ons land zijn er maar weinig barricades te bestormen, want we zorgen goed voor onze transen. Geven ze desgewenst een uitkering, stoppen ze in het ziekenfonds, kortom, leggen ze zoveel mogelijk in de watten. Begrijp me goed: op zich is dat natuurlijk heel mooi. Niemand hoeft zich hier te prostitueren of op een andere manier in de nesten te werken om het geld voor hormonen en operaties bij elkaar te schrapen.
En veel transen, blij als ze zijn met het feit dat nu eindelijk alles klopt, knikken instemmend. Ze verhuizen (net als Brand-n) naar een andere plaats om daar met een schone lei te beginnen. Ze willen leven zoals het hoort, met een liefhebbende partner en (voor m/v-transen) om de zoveel tijd een gezellige Tupperware-party.
Dat is het Nederlandse transseksuele gevaar. Ontsnappen aan de ene gevangenis om vrijwillig de andere binnen te stappen. Proberen te vergeten wie je vroeger was, met als gevolg dat de wereld zwart-wit blijft. Je hebt jongens en meisjes, en daar moet je niet mee rommelen.
Een beetje ermee spelen mag, bijvoorbeeld in een hippe disco of in een vrolijk televisieprogramma, maar verder gaan we het niet te gek maken. East is east, and west is west, and never the twain shall meet. Zeggen ze.
Maar ach, ze zeggen zoveel. Misschien is het zo onderhand eens tijd voor een Nederlandse afdeling van de Transexual Menace. Zo een die lekker gal spuwt als Robert ten Brink zich weer eens kirrend laat knuffelen door Nicky Nicole, of als de Nieuwe Revu zich bij gebrek aan beter voor de zoveelste keer begeeft in de schemerwereld van de erotiek. Een groep trannies with attitude, die elke kans aangrijpt om erop te wijzen dat er net zoveel mensen zijn als kleuren. Dat je jongetjes hebt, en meisjes, en van alles er tussenin. En dat zo zijn absoluut niets is om je voor te schamen. Integendeel zelfs.
The Transexual Menace is een Amerikaans netwerk van transgendermensen die zich verzetten tegen geweld en onderdrukking. De trannies with attitude, zoals zij zichzelf betitelen, zijn bestormsters van barricades en onverzoenlijke activistes, die weigeren nog langer doodgezwegen te worden.
In ons land zijn er maar weinig barricades te bestormen, want we zorgen goed voor onze transen. Geven ze desgewenst een uitkering, stoppen ze in het ziekenfonds, kortom, leggen ze zoveel mogelijk in de watten. Begrijp me goed: op zich is dat natuurlijk heel mooi. Niemand hoeft zich hier te prostitueren of op een andere manier in de nesten te werken om het geld voor hormonen en operaties bij elkaar te schrapen.
Tupperware-party
Maar betekent dit alles ook dat transseksualiteit daarmee een geaccepteerd, ja zelfs normaal, verschijnsel is? Ik vraag het me af. De veelgeroemde Nederlandse tolerantie is in de meeste gevallen niet veel meer dan desinteresse. "Het maakt me niet uit wat je doet, als het maar niet in mijn achtertuin is. En liever ook niet teveel lawaai maken, en je rommel opruimen." Kortom, doen alsof je niet bestaat. "Dat je vroeger een mannen- of vrouwenlichaam had, daar hebben we het niet meer over. Het is nu toch goed, alles is toch geregeld?"En veel transen, blij als ze zijn met het feit dat nu eindelijk alles klopt, knikken instemmend. Ze verhuizen (net als Brand-n) naar een andere plaats om daar met een schone lei te beginnen. Ze willen leven zoals het hoort, met een liefhebbende partner en (voor m/v-transen) om de zoveel tijd een gezellige Tupperware-party.
Dat is het Nederlandse transseksuele gevaar. Ontsnappen aan de ene gevangenis om vrijwillig de andere binnen te stappen. Proberen te vergeten wie je vroeger was, met als gevolg dat de wereld zwart-wit blijft. Je hebt jongens en meisjes, en daar moet je niet mee rommelen.
Een beetje ermee spelen mag, bijvoorbeeld in een hippe disco of in een vrolijk televisieprogramma, maar verder gaan we het niet te gek maken. East is east, and west is west, and never the twain shall meet. Zeggen ze.
Maar ach, ze zeggen zoveel. Misschien is het zo onderhand eens tijd voor een Nederlandse afdeling van de Transexual Menace. Zo een die lekker gal spuwt als Robert ten Brink zich weer eens kirrend laat knuffelen door Nicky Nicole, of als de Nieuwe Revu zich bij gebrek aan beter voor de zoveelste keer begeeft in de schemerwereld van de erotiek. Een groep trannies with attitude, die elke kans aangrijpt om erop te wijzen dat er net zoveel mensen zijn als kleuren. Dat je jongetjes hebt, en meisjes, en van alles er tussenin. En dat zo zijn absoluut niets is om je voor te schamen. Integendeel zelfs.
<
