Viezeriken als ik...

Door Arianne van der Ven
Wat als de dames om mij heen ook het boek van Helen Joyce gelezen hebben, vraag ik me af in de gezamenlijke dameskleedruimte van mijn lokale zwembad. Joyce houdt vol dat ze geen hekel heeft aan transvrouwen, maar in haar boek Trans schildert ze zo’n akelig beeld van hen, dat ik me als een van hen voor het eerst in jaren behoorlijk onbehagelijk voel in de kleedruimte.
 
Hoe anti-trans het boek van Joyce ook is, het is wel belangrijk om het te recenseren. Al was het maar omdat de ideeën uit dit boek ook terugkomen in een aantal andere boeken die recentelijk gepubliceerd zijn, waaronder Material Girls van Kathleen Stock en Irreversable Damage van Abigail Shier. Je kan dus wel spreken van een anti-trans golfje. De timing ervan komt overeen met het invoeren van wetten in de Engelstalige wereld die transgenders in staat stelt hun juridisch geslacht te wijzigen zonder medische ingrepen of oordeel van een panel van deskundigen.
Voor veel transgenders is het belangrijk dat zij op basis van een eigen verklaring hun juridische gender kunnen wijzigen. Zij kunnen nu beter zelf bepalen of zij ook echt operaties willen ondergaan, zonder te hoeven vrezen dat iedere potentiele werkgever zal schrikken van hun transgender achtergrond.
De nieuwe wetgeving heeft echter ook onvoorziene implicaties voor anderen... En volgens Joyce zijn dat er nogal wat... Het boek staat vol transgenders - of mannen die zeggen dat ze transgender zijn - die met een beroep op hun nieuwe genderidentiteit vergrijpen hebben begaan, en allemaal tegen vrouwen.
 
Het is relatief eenvoudig om de wet die het veranderen van de juridische sekse zonder medische ingrepen mogelijk maakt te verduidelijken. Bijvoorbeeld door hem vergezeld te laten gaan van een toelichting die misbruik van de wet helpt te voorkomen. Dat is precies wat een Engelse parlementaire commissie nu aan het doen is – waarover later meer. Voor de groep feministen waartoe Joyce behoort zal dat nooit voldoende zijn.
 
Mannen zijn mannen
Zo bepleit Joyce bijvoorbeeld dat transgender vrouwen “gewoon bij de andere mannen” naar het herentoilet kunnen gaan, omdat het aantal fysieke aanvallen op transvrouwen in mannentoiletten toch vrij laag is...
Die zorgeloze omgang met de belangen van transgender vrouwen, komt vooral voort uit Joyce’s beeld van mannen én uit haar overtuiging dat transvrouwen gewoon mannen zijn. Mannen die vertellen dat ze een vrouwelijke genderidentiteit hebben, spreken wartaal, zegt Joyce. Er is niet zoiets als een genderidentiteit die los staat van het lichaam waarin je geboren bent. Gender is geen innerlijke essentie, maar een geheel van sociale normen waarmee vrouwen worden onderdrukt. Volgens Joyce worden vrouwen onderdrukt vanwege hun sekse, en is gender de manier waarop dit gebeurt. Mannen zijn de onderdrukkers en niet zelden geneigd tot seksueel geweld. Daarom moeten vrouwen een eigen toilet en kledingruimten hebben. En wat mannen ook doen, ze kunnen geen vrouwen worden, want in Joyce’s optiek wordt je sekse – en dus je gender - bepaald door je genen. 
 
Transgenders bestaan niet, viezerikjes wel
Joyce’s visie op mannen als seksueel gemotiveerde onderdrukkers verklaart ook haar voorliefde voor seksuologen als Ray Blanchard. Volgens Blanchard ervaren transvrouwen geen mismatch tussen hun lichaam en genderidentiteit, maar hebben zij een gestoorde manlijke seksualiteit. Het zijn gewoon heteroseksuele mannen die op hun eigen spiegelbeeld als vrouw vallen. Blanchard noemt dit autogynofilie. Zijn boeken staan vol gevalsstudies van transgenders die zich hullen in exotische fetisjen en gebruik maken van bizarre machines om zichzelf seksueel te bevredigen. Blanchard begrijpt niet dat transgenders die boeken ervaren als karaktermoord. Joyce ook niet. Ze vindt hem een echte wetenschapper. Joyce verklaart de woede van veel transvrouwen uit hun autistische en narcistische woede. Want daar hebben transvrouwen volgens haar ook vaak last van.
 
Angst als raadgever
Wat Joyce drijft om transgenders neer te zetten als narcistische viezerikjes, is onder anderen een soms rechtvaardigbare angst voor wat engerds (transgender of niet) kunnen doen als zij hun juridisch geslacht aanpassen en zo toegang krijgen tot vrouwenruimten. Nu het in veel landen strafbaar is transvrouwen uit te sluiten van vrouwenruimten, opent zich een nieuw schootsveld voor criminelen.
 
Een mooi voorbeeld is de zaak van Jonathan Yaniv, die in Vancouver (Canada) acht kleine beautysalons afstruint en vraagt om een Brazilian. Dat is een waxbehandeling waarbij de gehele schaamstreek wordt onthaard. Die kunnen deze beautysalons haar niet bieden, omdat de huid van haar scrotum hiervoor te dun is. Het uitvoeren van een zogenaamde Brozilian (een waxbehandeling voor mannen) is heel goed mogelijk en daar bestaan in Vancouver ook gespecialiseerde zaken voor. Maar Yaniv vertelt dat zij juridisch een vrouw is, vervolgt alle acht bedrijven en eist van ieder een compensatie van 15.000 Canadese dollars. En Yaniv wordt vaker gediscrimineerd. Op dit moment achtervolgt Yaniv schoonheidswedstrijden voor vrouwen. Die moeten hem 10.000 dollar betalen om hem van de bühne te houden. Ook een gynaecoloog die zijn penis niet wil behandelen, omdat hij nou een keer een gynaecoloog is, wordt achtervolgt. Yaniv is misschien wel transgender, maar heeft zeker een talent voor afpersing.
 
Er zijn ook minder grappige voorbeelden van crimineel gebruik van de nieuwe wetgeving. Zo krijgen transvrouwen in de gevangenis nu toegang tot de vrouwenafdeling. Dat is op zich een goede zaak. Maar ook zedendelinquenten die geheel geen transitie verlangen, krijgen toegang tot de vrouwenafdeling als ze vertellen transgender gevoelens te hebben. Volgens Joyce is de helft van de 120 Engelse transgender gevangenen zedendelinquent. Slechts vier van hen hebben een medische behandeling ondergaan. Sommige zedendelinquenten vallen vrouwen lastig en exhibitioneren zich. Als de vrouwen klagen wordt dat door hun bewakers lange tijd weggezet als transfobisch, tot de eerste verkrachtingen plaatsvinden. Dan worden de rotte appels onder deze transvrouwen teruggezet op de mannenafdeling.
 
Er zijn ook situaties waar belangen van voorbeeldige transgender vrouwen schuren met de belangen van andere vrouwen. Joyce geeft als voorbeeld therapiegroepen voor vrouwen met een verkrachtingservaring. De toegang van transgender vrouwen hiertoe kan problematisch zijn, want door de aanwezigheid van een vrouw met een manlijke geschiedenis, kunnen andere vrouwen in de groep flashbacks krijgen. Dan komt zo'n groep niet meer aan zijn doelstelling toe. Wat doe je dan?
 
Hufterproof
De voorbeelden in Joyce’s boek tonen aan dat belangen van transgenders kunnen stuiten op te rechtvaardigen belangen van anderen. Hoe kan je dan willekeur voorkomen en die belangen netjes afwegen?
Dat is precies de vraag die een Engelse parlementaire commissie zich gesteld heeft. Deze commissie is ingesteld om de wet voor de verandering van de juridische sekse te vereenvoudigen. Die commissie heeft transgender organisaties, experts en vrouwenorganisaties gehoord, en stelt voor de wet toe te lichten met voorbeelden van concrete situaties – zoals de therapiegroep - waarin belangen van transgenders afgewogen worden tegen belangen van andere belanghebbenden. Met behulp van voorbeelden als deze kan de wetgever verduidelijken hoe de wet bedoeld is, en geeft hij rechtszekerheid aan alle belanghebbenden. Op die manier kan de wet ook een beetje hufterproef gemaakt worden, zodat de boefjes en zedendelinquenten niet weglopen met een wet die belangrijk is voor de privacy van transgender mensen. Transgenders hebben wetten nodig die hun belangen duurzaam beschermen. Wetten die geen recht doen aan belangen van anderen, zijn niet duurzaam.
 
Afbrokkelende steun in de publieke opinie
Joyce meent dat het draagvlak voor het scheiden van sekse en gender geen lang leven beschoren is. Die zal door een aantal ontwikkelingen afbrokkelen. Daarmee kan ook de tolerantie voor transgenders afnemen.
 
Een van de ontwikkelingen die Joyce aanwijst is dat transvrouwen nu steeds meer toegang krijgen tot sportcompetities voor vrouwen. Volgens Joyce zijn transvrouwen sterker als andere vrouwen, ook al gebruiken ze al jaren hormonen. Wat als een transvrouw in een serie bokswedstrijden de ene na de andere vrouw de ring uitslaat? Joyce meent dat de publieke opinie dit niet verdraagt en snel zal zien dat het scheiden van biologische sekse en gender niet mogelijk is.
Een andere ontwikkeling die Joyce aanwijst is dat transvrouwen met een penis nu toegang zullen krijgen tot vrouwenkleedruimten en vrouwendouches. Volgens Joyce zal dit ertoe leiden dat veel transvrouwen zich (ongewild) exhibitioneren, wat veel andere vrouwen niet prettig zullen vinden. Zij zullen opkomen voor een eigen ruimte voor hun sekse en zich afzetten tegen transgenders, wat de wet ook zegt.
 
Tampax. Voor alle mensen die bloeden!
Een derde punt dat Joyce noemt is dat veel transactivisten goed zijn in het stellen van onmogelijke eisen. Ze vragen eigenlijk dat de rest van de wereld zich aanpast aan hun wereldbeeld. Zo vindt de Amerikaanse non-binaire gendertherapeut Mx Van Levy het gebruik van woorden als “man” en “vrouw” problematisch, omdat het leidt tot uitspraken waarin transgenders en non-binaire mensen worden uitgesloten. Amerikaanse bedrijven die inclusief willen zijn doen hun best. Neem Tampax. Hun tampons zijn niet meer voor vrouwen, maar voor “alle mensen die bloeden” (dus ook non-binaire mensen en transmannen). Devex, een ontwikkelingsorganisatie die zich inzet voor vrouwen in de derde wereld, wringt zich ook in bochten om het woord vrouw te vermijden. Joyce noemt de kop van een van hun artikelen: “Wij scheppen een betere post-covid-19 wereld voor mensen die die menstrueren.”
Joyce grijpt het uitsluiten van woorden als “man” en “vrouw”, waar miljarden mensen zich mee identificeren, aan om te laten zien hoe kleingeestig de wereld van deze transactivisten is. Ze houden geen rekening met andere mensen voor wie woorden als man en vrouw wel belangrijk zijn, bijvoorbeeld om onderdrukking van vrouwen zichtbaar te maken en aan te pakken. Joyce rekent erop dat deze transactivisten hun eigen succes in de weg zullen staan omdat ze hun eigen belangen niet kunnen afwegen tegen de belangen van anderen. Ze willen vooral hun genderidentiteit-ideologie opleggen. Dat zal het huidig transgender activisme de das omdoen. Joyce weet het zeker.
 
Verdraagzaamheid
Het punt is dat Joyce evenzeer verblind wordt door haar ideologie. Haar mantra is dat mannen seksueel gemotiveerde onderdrukkers zijn en dat gender de manier is waarop dat gebeurt. Als je mannen als wolven ziet, zijn transvrouwen al snel wolven in schaapskleren. Een vrouwelijke genderidentiteit die van binnen zou zitten, is dan niet meer als een slap excuus voor de zoveelste manlijke perversie. Daarom heeft Joyce geen oog voor de meest basale belangen van transvrouwen en kunnen zij bijvoorbeeld “gewoon bij de andere mannen” naar het herentoilet... Belangen van viezeriken hoef je niet te respecteren, toch?
 
Voor alles maakt het boek van Joyce duidelijk hoe ideologieën in de weg kunnen zitten van respect en verdraagzaamheid. Want daar ben ik bang voor, hier in de dameskleedruimte van mijn zwembad, twintig jaar post-op of niet. Van een plek om snel even een zwempak aan te trekken, wordt de ruimte een gevarenzone. Jocye’s ideologie geeft iedere andere vrouw hier het recht om deze kleedruimte te zuiveren van smetten als mij. Ideologieën hebben het vermogen om van eerlijke mensen viezeriken te maken. Viezeriken als ik.