Zomerverhaal: `b_ergwandeling op pumps?`
Onze zomervakantie is altijd laat, in september, overgaand in de herfst. Echte vakantiegangers zijn we niet, maar we houden van rust en eenvoud en vertoeven regelmatig op een vast stekkie in de anonimiteit van de Ardennen. In een houten chaletje waar het na het hoogseizoen heerlijk rustig is. En dan gaat mijn tas met vrouwengoed mee en mijn beautycase en ¦¦..
Ik ben bevoorrecht, heb een lieve vrouw, die in mij ook een goede vriendin heeft geaccepteerd en onze twee volwassen, nog inwonende zoons vinden het ook prima.
En toch kom ik thuis praktisch niet aan mijn innige behoefte toe, afgezien van af en toe eens een vrije doordeweekse dag.
Het is bij ons namelijk nogal een zoete inval, veel vrienden en vriendinnen van onze jongens over de vloer. Hartstikke gezellig allemaal, maar voor de vrouw in mij niet ideaal.
Nou zou ik natuurlijk volledig uit de kast kunnen komen, als mijn maatschappelijke status dat maar toestond. Bovendien heb ik geen zin om altijd maar weer aan een ieder uitleg te moeten geven. Het blijft immers iets bijzonders ¦¦.. vinden die anderen.
Ik ben androgyn, redelijk tevreden met mijn mannenlichaam, biedt in mijn dagelijks leven zo zijn voordelen, maar onbedwingbaar sluimert in mij die vrouw. Ze noemen me ook wel transgender, geloof ik, maar ik ben gewoon de mens die ik ben en daarin past zowel mijn man als mijn vrouw. Ik ben behoorlijk tevreden met mezelf en met mijn leven en dat is al heel wat.
Als vrouw doe ik het best goed, niet overdreven, maar wel een beetje nadrukkelijk vrouwelijk om het zweempje (niet helemaal te onderdrukken) mannelijkheid nog te maskeren. Dat uit zich dus vooral in het dragen van best wel vrouwelijke kleding.
En dan in de Ardennen. Zodra ik er ben sta ik al te tutten voor de spiegel en amper 3 kwartier later loop ik in mijn favoriete spijkerrokje over het park onze hond uit te laten. Dankbaar dier, kom ik er tenminste met reden uit, maar daar blijft het totnogtoe bij.
Wanneer we boodschappen moeten doen of een wandeling of ander uitje willen maken, dan moet ik toch weer transformeren. Wandelen over die prachtige, maar vaak moeilijk begaanbare Ardense berg- en valleipaden op mijn enkellaarsjes, laat staan op pumps, is niet echt een optie. Geen vrouw gaat op haar zondags gekleed de ruwe natuur in om een paar uur te wandelen. En in een koket jurkje naar de super, op zich wel minder opvallend, maar in een toeristenplaats waar velen in campingsmoking winkelen, nog altijd een opzienbarendheid. Nee, dat willen we liever niet.
Het was deze keer voor ons beiden een beetje frustrerend dat ik niet gewoon de hele dag kon zijn wie ik ben. We konden niet ontkomen aan de conclusie dat ik eigenlijk alleen maar behoorlijk vrouwelijke kleding heb en daardoor in het 'normale' straatbeeld een wat opvallende verschijning ben. Nou, waarom dan niet werken aan minder opzichtigheid?
Weer thuis zijn we een dagje wezen stadten en heb ik een damesspijkerbroek gekocht en een minder opvallende jas dan mijn imitatiebontje en een paar makkelijke schoenen en ¦.. Nooit geweten dat een broek mij ook vrouwelijk zou staan. Ik was verrast over het resultaat. In de spiegel zag ik niet langer dat kokette vrouwtje, maar veel meer een alledaagse vrouw en zeker geen opvallende verschijning meer. Ook mijn vrouw was tevreden en heeft nu geen schroom meer om samen met haar vriendin te gaan winkelen en wandelen. Ze durft het aan.
Over een maandje gaan we weer een paar daagjes naar ons anonieme vakantie-adresje en dan zal het anders zijn. Oké, toegegeven, ik loop wel heel graag in een jurkje of een rokje, maar haar slechts te hoeven wisselen voor een leuke broek om er op uit gaan? Ja, graag!
Ik ben bevoorrecht, heb een lieve vrouw, die in mij ook een goede vriendin heeft geaccepteerd en onze twee volwassen, nog inwonende zoons vinden het ook prima.
En toch kom ik thuis praktisch niet aan mijn innige behoefte toe, afgezien van af en toe eens een vrije doordeweekse dag.
Het is bij ons namelijk nogal een zoete inval, veel vrienden en vriendinnen van onze jongens over de vloer. Hartstikke gezellig allemaal, maar voor de vrouw in mij niet ideaal.
Nou zou ik natuurlijk volledig uit de kast kunnen komen, als mijn maatschappelijke status dat maar toestond. Bovendien heb ik geen zin om altijd maar weer aan een ieder uitleg te moeten geven. Het blijft immers iets bijzonders ¦¦.. vinden die anderen.
Ik ben androgyn, redelijk tevreden met mijn mannenlichaam, biedt in mijn dagelijks leven zo zijn voordelen, maar onbedwingbaar sluimert in mij die vrouw. Ze noemen me ook wel transgender, geloof ik, maar ik ben gewoon de mens die ik ben en daarin past zowel mijn man als mijn vrouw. Ik ben behoorlijk tevreden met mezelf en met mijn leven en dat is al heel wat.
Als vrouw doe ik het best goed, niet overdreven, maar wel een beetje nadrukkelijk vrouwelijk om het zweempje (niet helemaal te onderdrukken) mannelijkheid nog te maskeren. Dat uit zich dus vooral in het dragen van best wel vrouwelijke kleding.
En dan in de Ardennen. Zodra ik er ben sta ik al te tutten voor de spiegel en amper 3 kwartier later loop ik in mijn favoriete spijkerrokje over het park onze hond uit te laten. Dankbaar dier, kom ik er tenminste met reden uit, maar daar blijft het totnogtoe bij.
Wanneer we boodschappen moeten doen of een wandeling of ander uitje willen maken, dan moet ik toch weer transformeren. Wandelen over die prachtige, maar vaak moeilijk begaanbare Ardense berg- en valleipaden op mijn enkellaarsjes, laat staan op pumps, is niet echt een optie. Geen vrouw gaat op haar zondags gekleed de ruwe natuur in om een paar uur te wandelen. En in een koket jurkje naar de super, op zich wel minder opvallend, maar in een toeristenplaats waar velen in campingsmoking winkelen, nog altijd een opzienbarendheid. Nee, dat willen we liever niet.
Het was deze keer voor ons beiden een beetje frustrerend dat ik niet gewoon de hele dag kon zijn wie ik ben. We konden niet ontkomen aan de conclusie dat ik eigenlijk alleen maar behoorlijk vrouwelijke kleding heb en daardoor in het 'normale' straatbeeld een wat opvallende verschijning ben. Nou, waarom dan niet werken aan minder opzichtigheid?
Weer thuis zijn we een dagje wezen stadten en heb ik een damesspijkerbroek gekocht en een minder opvallende jas dan mijn imitatiebontje en een paar makkelijke schoenen en ¦.. Nooit geweten dat een broek mij ook vrouwelijk zou staan. Ik was verrast over het resultaat. In de spiegel zag ik niet langer dat kokette vrouwtje, maar veel meer een alledaagse vrouw en zeker geen opvallende verschijning meer. Ook mijn vrouw was tevreden en heeft nu geen schroom meer om samen met haar vriendin te gaan winkelen en wandelen. Ze durft het aan.
Over een maandje gaan we weer een paar daagjes naar ons anonieme vakantie-adresje en dan zal het anders zijn. Oké, toegegeven, ik loop wel heel graag in een jurkje of een rokje, maar haar slechts te hoeven wisselen voor een leuke broek om er op uit gaan? Ja, graag!
